بنام خداوند جان آفرین * حکیم سخن در زبان آفرین

دیلمی در ارشادالقلوب روایت نموده که حارث اعور گوید:

همراه با حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) سیر می نمودم

تا در «حیره» به دیر نصاری برخوردیم

و از آن دیر صدای ناقوس بلند بود،

حضرت فرمود: ای حارث آیا می دانی که ناقوس چه می گوید؟

عرض کردم: خدا و رسولش و ابن عمّ رسولش داناترند.

فرمود: ناقوس مَثَل دنیا و خرابی آن را می سراید.

سپس از زبان ناقوس این اشعار را خواند:

لا اله الا الله     حقّا حقّا صدقا صدقا

«معبودی به حق و شایسته ی پرستش جز خدا نیست،

این را به حق و راستی می گویم»

انّ الدنیا قد غرّتنا     واشتغلتنا واستهوتنا

«براستی که دنیا ما را فریفت و ما را به خود سرگرم نمود

و ما را سرگشته و مدهوش گرداند»

یابن الدنیا مهلا مهلا     یابن الدنیا دقّا دقّا

«ای فرزند دنیا آرام باش آرام،

ای فرزند دنیا (در کار خود) دقیق شو دقّتی»

یابن الدنیا جمعا جمعا     تفنی الدنیا قرنا قرنا

«ای فرزند دنیا (کردار نیک) گردآوری کن، گردآوردنی.

دنیا سپری می شود پیوسته پیوسته»

ما من یوم یمضی عنّا     الا اوهی رکنا منّا

«هیچ روزی از عمر ما نمی گذرد

جز اینکه پایه و رکنی از ما را سست می گرداند»

قد ضیّعنا دارا تبقی     واستوطنّا دارا تفنی

«ما سرایی را که باقی است ضایع نمودیم

و سرای فانی را وطن و جایگاه خویش ساختیم»

لسنا ندری ما فرّطنا     الا یوما ما قد مِتنا

«ما آنچه را در آن کوتاهی نموده ایم نمی دانیم

مگر روزی که چهره در نقاب خاک کشیم»

حارث گوید عرض کردم: ای امیر مؤمنان

آیا نصاری تفسیر صدای ناقوس را اینگونه که فرمودید می دانند؟

حضرت فرمود:

اگر می دانستند مسیح (علیه السلام) را به عنوان اله بر نمی گزیدند.

حارث گوید: فردای آن روز من به نزد دیرانی رفتم و گفتم:

به حق حضرت مسیح (علیه السلام)

همانگونه که ناقوس را می نواختی به صدا در آور

و او چنین کرد و من تفسیر آن را آنگونه که آموخته بودم گفتم.

تا به پایان اشعار رسیدم دیرانی سوگند داد

که به پیامبرتان سوگند می دهم

که چه کسی این تفسیر را برایت گفته،

گفتم همان مردی که دیروز همراه من بود.

گفت: آیا بین او و پیامبرتان خویشاوندی است

گفتم: آری او پسر عموی اوست

گفت: سوگند می خورم که این را از پیامبرتان شنیده

و اسلام آورد و سپس گفت: من در تورات خوانده ام که

پیامبر آخر زمان صدای ناقوس را تفسیر می کند(1)

مطلب مرتبط

شاعران شیعه

(1) ارشاد القلوب؛ ص 373